Σήμερα Παρασκευή 25 Απριλίου, η Αιγιάλεια γιορτάζει την Πολιούχο της Παναγία Τρυπητή.
Σύμφωνα με την παράδοση, η οποία διασώζεται & μεταφέρεται από γενιά
σε γενιά, γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα (δηλ. το έτος 1550 περίπου),
κάποιος ναυτικός έπλεε με το πλοίο του στ' ανοιχτά του Κορινθιακού.
Κατά
την διάρκεια της νύχτας, μετά από δυνατή θαλασσοταραχή, το πλοίο
ναυάγησε & βυθίστηκε. Ο καπετάνιος, ναυαγός τώρα στη μανιασμένη
θάλασσα, παλεύει με τα αφρισμένα κύματα μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Μοναδική
του ελπίδα η Παναγιά μας, την οποία με θέρμη πιστή επικαλείται. Και να,
στην αγωνία του μέσα στο πυκνό σκοτάδι του Κορινθιακού, ξαφνικά ένα φώς
ξεπροβάλλει! Θεριεύει μέσα του η ελπίδα, επιστρατεύει όλες του τις
δυνάμεις & κολυμπώντας, κατευθύνεται προς το φώς εκείνο.
Φεγγοβολάει όλος ο βράχος! Μια αόρατη δύναμη τον ελκύει & τον ενδυναμώνει, επιτέλους φτάνει εκεί, όπου το φώς ξεπροβάλλει.
Και ως εκ θαύματος, δεν
υπάρχει φώς, ούτε καίει κάτι! Μια εικόνα φεγγοβολάει ολόκληρη &
φωτίζει ολόγυρα! Είναι η Χαριτόβρυτη Εικόνα της Παναγιάς μας, κρυμμένη –
ποιός γνωρίζει πόσους αιώνες μέσα στο βραχώδες αυτό σπήλαιο.
Η Παναγιά μας φανερώθηκε στο Αίγιο! Ήρθε ανάμεσά μας!
Ο ευρετής της Ιεράς
Εικόνας γίνεται ο πρώτος ασκητής. (Το ασκητήριο του βρίσκεται στο
ανατολικό μέρος του σημερινού ναού). Το πρώτο ασκητήριο σύντομα
εξελίσσεται σε μοναστήρι.
Πόσες ευεργεσίες δεν οφείλουμε στην Παναγία Τρυπητή! Πόσα θαύματα, αφανή & φανερά, δεν τελούνται δια της μεσιτείας Της! Πόσες
φορές δεν σώθηκαν άνθρωποι από φοβερή ασθένεια, από κινδύνους &
καταστροφές, όταν με πίστη ζήτησαν την προστασία & την βοήθειά Της!
Παραλείποντες τις ιάσεις διαφόρων ασθενειών, τις θεραπείες κωφαλάλων,
τυφλών, παραλύτων, δαιμονιζομένων κ.α.
Έτσι & ο ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ μας ως το καμάρι της Αιγιάλειας, πάντα έχει την προστάτιδά του...
