
Κατά
την διάρκεια της νύχτας, μετά από δυνατή θαλασσοταραχή, το πλοίο
ναυάγησε & βυθίστηκε. Ο καπετάνιος, ναυαγός τώρα στη μανιασμένη
θάλασσα, παλεύει με τα αφρισμένα κύματα μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Μοναδική
του ελπίδα η Παναγιά μας, την οποία με θέρμη πιστή επικαλείται. Και να,
στην αγωνία του μέσα στο πυκνό σκοτάδι του Κορινθιακού, ξαφνικά ένα φώς
ξεπροβάλλει! Θεριεύει μέσα του η ελπίδα, επιστρατεύει όλες του τις
δυνάμεις & κολυμπώντας, κατευθύνεται προς το φώς εκείνο.
Φεγγοβολάει όλος ο βράχος! Μια αόρατη δύναμη τον ελκύει & τον ενδυναμώνει, επιτέλους φτάνει εκεί, όπου το φώς ξεπροβάλλει.
Και ως εκ θαύματος, δεν
υπάρχει φώς, ούτε καίει κάτι! Μια εικόνα φεγγοβολάει ολόκληρη &
φωτίζει ολόγυρα! Είναι η Χαριτόβρυτη Εικόνα της Παναγιάς μας, κρυμμένη –
ποιός γνωρίζει πόσους αιώνες μέσα στο βραχώδες αυτό σπήλαιο.
Η Παναγιά μας φανερώθηκε στο Αίγιο! Ήρθε ανάμεσά μας!
Ο ευρετής της Ιεράς
Εικόνας γίνεται ο πρώτος ασκητής. (Το ασκητήριο του βρίσκεται στο
ανατολικό μέρος του σημερινού ναού). Το πρώτο ασκητήριο σύντομα
εξελίσσεται σε μοναστήρι.
Πόσες ευεργεσίες δεν οφείλουμε στην Παναγία Τρυπητή! Πόσα θαύματα, αφανή & φανερά, δεν τελούνται δια της μεσιτείας Της! Πόσες
φορές δεν σώθηκαν άνθρωποι από φοβερή ασθένεια, από κινδύνους &
καταστροφές, όταν με πίστη ζήτησαν την προστασία & την βοήθειά Της!
Παραλείποντες τις ιάσεις διαφόρων ασθενειών, τις θεραπείες κωφαλάλων,
τυφλών, παραλύτων, δαιμονιζομένων κ.α.
Έτσι & ο ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ μας ως το καμάρι της Αιγιάλειας, πάντα έχει την προστάτιδά του...